என் காதலர் தம் தோட்டத்திற்கு வந்து அதன் சிறந்த கனிகளை உண்பாராக! தலைமகன்: எனது தோட்டத்திற்கு நான் வருகிறேன், என் தங்காய்! என் மணமகளே! என் வாசனைப் பொருளுடன் என் வெள்ளைப் போளத்தைச் சேமிக்கிறேன்; என் தேனையும் என் தேனடைகளையும் உண்கிறேன், என் இரசத்தையும் என் பாலையும் குடிக்கிறேன். நண்பர்களே, சாப்பிடுங்கள்; குடியுங்கள்; அன்பர்களே, நன்றாகக் குடியுங்கள். நான்காம் கவிதை
தலைமகள்: நான் உறளங்கினேன், ஆயினும் என் இதயம் விழித்திருந்தது. இதோ, என் காதலர் கதவைத் தட்டுகிறார். "கதவைத் திறந்திடுக, என் தங்காய்! என் அன்பே! என் வெண்புறாவே! என் நிறையழகியே! என் தலை பனியால் நனைந்துள்ளது, என் தலைமயிர் இரவின் தூறலால் ஈரமாயுள்ளது" என்கிறார்.
என் ஆடையைக் களைந்து விட்டேன், மறுபடியும் அதை நான் உடுத்த வேண்டுமா? என் பாதங்களைக் கழுவிச் சுத்தம் செய்தேன், மறுபடியும் அவற்றை நான் அழுக்குப் படுத்தவோ?" என்கிறேன்.
என் காதலர்க்குக் கதவைத் திறக்க எழுந்திருந்தேன், என் கைகளிலிருந்து வெள்ளைப் போளமும், கை விரல்களினின்று நீர்த்த வெள்ளைப் போளமும் தாழ்ப்பாள் பிடிகள்மேல் துளிதுளியாய் வடிந்தது.
என் காதலர்க்கு நான் கதவைத் திறந்தேன், ஆனால் என் காதலர் திரும்பிப் போய் விட்டிருந்தார். அவர் பேசியபோது என் உயிரே உருகிற்று; அவரைத் தேடினேன், ஆனால் அவரைக் காணவில்லை; அவரைக் கூப்பிட்டுப் பார்த்தேன், ஆனால் பதிலே இல்லை.
நகரத்தைச் சுற்றிக் காவல் வந்த சாமக் காவலர் என்னைக் கண்டார்கள்; என்னை அடித்துக் காயப்படுத்தினார்கள், அலங்கத்தின் காவலர் என் போர்வையை எடுத்துக் கொண்டனர்.
பாடகர்க்குழு: பெண்களிலெல்லாம் பேரழகியே, மற்றக் காதலர்களினும் உன் காதலர் எவ்வகையில் சிறந்தவர்? இவ்வாறு நீ எங்களிடன் ஆணையிட்டுச் சொன்னாயே, மற்றக் காதலர்களினும் உன் காதலர் எவ்வகையில் சிறந்தவர்?